Jacek Majchrowski - Kraków oczami Prezydenta

Postanowiłem pisać bloga, podobnie jak i używać innych narzędzi internetowych. Pierwsze z nich (Facebook, Twitter, Blip) uruchomiłem na przełomie roku. Od razu fakt ten został potwierdzony w sposób szczególny przez „Gazetę Wyborczą”. Pomijając styl tekstu pana Romanowskiego, gdyż sami internauci wykazali naciąganie twierdzeń podnoszonych przez niego, chciałem powiedzieć, że jestem już przyzwyczajony do tego, iż „Gazeta Wyborcza” – zanim jeszcze coś zaistnieje – już to krytykuje. Czyni to najczęściej w momencie uruchomienia jakiegoś medium, które daje również i mnie ewentualną możliwość przekazywania własnego stanowiska. Tak było, gdy powstawał miesięcznik „Kraków”. Dowiadywałem się wówczas, że będzie to moja tuba propagandowa itp.

Czas pokazał, że mamy w Krakowie, obok ukazującej się od prawie pięćdziesięciu lat we Wrocławiu „Odry”, najlepszy miesięcznik kulturalny w Polsce, w którym piszą najlepsze pióra. Podobnie, ale już ostrzej, było, gdy zaczął wychodzić dwutygodnik miejski „Kraków.pl”. Przez niektóre media określony został pismem prezydenckim. Nie będę przez litość przytaczał opinii ferowanych przez niektórych radnych, którzy żeby było wesoło, publikowali w tym piśmie swoje teksty znacznie częściej niż ja. Ale przypomnę zachowanie wymienionej wcześniej Gazety, łącznie z oskarżeniami o ewentualne przestępstwo w kwestii przetargu o kolportaż gazety miejskiej. Prokuratura wówczas sama z siebie, dosłownie następnego dnia po ukazaniu się tekstu, podjęła czynności. Zarzuty przedstawione przez Gazetę okazały się bezpodstawne i postępowanie zostało umorzone.

Mimo obietnic składanych przez dziennikarzy w prywatnych rozmowach nie doczekałem się choćby słowa przeprosin. Ale do tego, jak i „obiektywizmu” prasy krakowskiej, jestem już przyzwyczajony.

Tym razem jednak zamierzam podejmować polemikę. Uważam, że już dość jednostronnych ataków. Najwyższy czas zaprezentować swoje stanowisko.

***

Rok zacząłem nie najlepiej. Podczas treningu Cracovii zacytowałem słowa z jej hymnu, który właśnie skończono śpiewać: - „nigdy nie zejdźmy na psy”. Przez kibiców Wisły zostało to odczytane jako wrogi akt, o czym świadczyły niewybredne wpisy na jej stronie internetowej, gdzie uznany zostałem za Żyda i komucha. Za niefortunne i bez złej woli wypowiedziane sformułowanie publicznie przeprosiłem. Jeżeli ktokolwiek poczuł się dotknięty, albowiem zamiaru dokuczania nikomu nie miałem, raz jeszcze przepraszam.

Sadzę, że sprawy by nie było, gdyby nie działalność niektórych dziennikarzy. Zaczął pan Piłat z „Gazety Wyborczej”, na treningu zresztą nieobecny. Odczuł jednak taką wewnętrzną potrzebę (a może zewnętrzną?). Opublikował moralizatorski tekst, do którego odniosły się także inne media… bo skoro ktoś o tym napisał, to i my także musimy... Jak zauważyłem, telewizyjna kronika krakowska nie odnotowała nawet mojej obecności na treningu (co specjalnie mnie nie zdziwiło, gdyż niczego innego się nie spodziewałem, Kronika zawsze stara się tak operować kamerą, aby nie zauważać mojej obecności). Generalnie poruszane są bowiem w niej te tematy, o których pisze – kolejnego dnia po zdarzeniu – „Gazeta Wyborcza”.

Ze swymi pouczeniami wystąpili także politycy, wykorzystując okazję, by mnie uszczypnąć. Wzruszył mnie jeden z posłów-moralizatorów, który zapomniał, że sam kilka lat temu popełnił podobną gafę. Na stadionie Wisły wystąpił w szaliku, na którym przedstawiony był buldog w barwach Cracovii. Nikt też nie miał pretensji do posła Rasia, wiceprzewodniczącego komisji sportu, gdy ten na każdym meczu owe słowa śpiewa. Wreszcie nikt nie zwrócił uwagi, gdy jeden z marszałków województwa głosił wierszyk w sposób wyraźny dotykający Wisłę. Może wiąże się to z faktem, iż są oni ze słusznej opcji politycznej, opcji, której wolno więcej.

Mam pełną świadomość swego faux pas, ale sądzę, że moja wpadka powinna być zarzewiem do dialogu na temat zachowań kibiców, a przede wszystkim rozpoczęciem dyskusji na temat słów owego hymnu. Nikt nie podnosi tego tematu… to zastanawiające...

Pan Piłat swoje moralizatorskie napomnienia z dużą gracją połączył z faktem zamordowania młodego człowieka, przekazując, że były to porachunki kibicowskie. Po paru dniach okazało się, że poszło o dziewczynę, ale to nieważne, figura retoryczna była znakomita. Do tego włączyli się dziennikarze-kibice Wisły. W rozmowie ze mną przedstawiali się jako chcący rzecz pokazać obiektywnie… Wyszło jak zawsze.

Sądzę, że w pewnym momencie „Gazeta Wyborcza” zorientowała się, że zaszło to zbyt daleko i nawet pan Mancewicz (!) wystąpił w mojej obronie, łagodząc problem. Chyba jednak zbyt późno.

Jeszcze parę słów chciałem poświęcić wpisom kibiców. Prócz cytowanych już sformułowań zarzucano mi forowanie Cracovii; bo to i stadion, i remont budynku w Parku Jordana, i lodowisko, i jeszcze ewentualnie hala dla sportów uprawianych przez osoby niepełnosprawne przy al. Focha.

Pomijając już wszystkie kwestie związane z faktem, iż każda z tych inwestycji przeznaczona jest dla kogo innego i każda ma inne funkcje, to ograniczając się do kwestii finansowych, na co kładą nacisk niektórzy kibice, nakłady na sam stadion Wisły są dwukrotnie większe niż na wszystkie obiekty Cracovii łącznie.

I na koniec, żeby była jasność… Nie jestem fanem ani Cracovii, ani Wisły. Kibicuję obu klubom. Chodzę na mecze obu klubów. Po prostu lubię oglądać dobrą piłkę i jako gospodarz miasta dbam o oba kluby… a także jeszcze o kilka pozostałych.

***

I jeszcze jeden temat związany z „Wisłą” – hala. Niestety, okazało się, iż wielu dziennikarzy, niektórzy radni, a także kibice zupełnie nie rozumieją, o co chodzi. Dlatego… zacznijmy od początku.

Po odzyskaniu przez miasto od skarbu państwa terenów przy ul. Reymonta (będących we władaniu policji) Towarzystwo Sportowe Wisła zwróciło się do mnie (pismem z 10 VII 2006 r.) z prośbą o przekazanie ich w wieczyste użytkowanie. Stwierdzono w nim, że „stan prawny wymienionych nieruchomości uniemożliwia pozyskanie przez klub inwestorów, celem rozbudowy i modernizacji obiektów, jak również stwarza problemy finansowe”. TS Wisła, wraz z pozyskanymi przez siebie partnerami, chciało wybudować tam halę sportową z hotelem. To właśnie TS Wisła z partnerami mieli być inwestorami, nie zaś miasto. Miasto zgodziło się na takie rozwiązanie i 9 stycznia 2007 r., chcąc wyjść naprzeciw planom TS Wisła dotyczącym wybudowania własnej hali, oddało potrzebne Towarzystwu tereny w wieczyste użytkowanie, a tym samym pozbawiło się możliwości inwestowania na tym terenie. Nie pozwala na to bowiem prawo. Aby ułatwić jednak realizację proponowanych przez Wisłę (tak TS i KS) inwestycji, związanych ze sportem na terenach między ulicą Reymonta a 3 Maja, miasto opracowało i przyjęło plan zagospodarowania przestrzennego tych terenów. Plan uwzględnia budowę hali i hoteli. Tym samym miasto spełniło wszystkie postulaty TS Wisła.

Zaproponowany przez klub model finansowania nie zdał jednak egzaminu. TS Wisła otrzymało co prawda obietnicę dofinansowania środkami unijnymi w kwocie 8 mln Euro, ale pod warunkiem zapewnienia drugiej połowy środków inwestycyjnych przez sponsora. Niestety, ani firma Can-Pack, ani inne spółki nie sprostały tym wymogom i wycofały się z obietnicy finansowania. Wtedy niektórzy radni (zwłaszcza radny Paweł Bystrowski, który w ramach dyscypliny klubowej w ostateczności głosował przeciw budowie hali, jak i radny Dariusz Olszówka) zapewne licząc na poklask kibiców i ich poparcie w nadchodzących wyborach, zgłosili wniosek do projektu budżetu na rok 2010 o zabezpieczenie 32 mln zł na ten cel. Radni doskonale wiedzieli, że wniosek ten musi zostać odrzucony, a przekazanie pieniędzy jest niemożliwe głównie ze względu na fakt, iż działka nie należy do miasta.

Wszystkim, którzy obarczają mnie odpowiedzialnością za nieprzekazanie w tym roku środków z budżetu miasta na halę Wisły, chciałbym przedstawić, jak sytuacja wygląda obecnie. Jeśli budowa miałaby być finansowana przez miasto Kraków, teren musi do niego wrócić (w całości, bądź w części odnoszącej się do hali). Ciągle czekam na pismo od TS Wisła, mam nadzieję, że niedługo je dostanę. Będzie ono punktem wyjścia do dalszych działań. W rezultacie z przekazanego Towarzystwu w 2007 r. terenu zostanie wydzielona część na budowę hali i zwrócona miastu. Wówczas dopiero będę mógł podjąć dalsze działania dotyczące tak projektowania, jak i czynności administracyjnych (m.in. pozwolenie na budowę). Dopiero wtedy będzie można uwzględnić to zadanie w kolejnym projekcie budżetu miasta.

Na tym kończę. Mam nadzieję, iż to wyjaśnienie jest wystarczające dla tych, którzy głośno krytykują mnie na forach internetowych za nieuwzględnienie budowy hali sportowej TS Wisła w budżecie na 2010 rok. Jeszcze raz podkreślam, że ze względów prawnych i formalnych było to po prostu niemożliwe.

***

W czwartek byłem w Pałacu Namiestnikowskim, gdzie Prezydent RP wręczył 44 nominacje do Narodowej Rady Rozwoju. Niektórzy komentatorzy wyrazili zdziwienie tym, że zostałem powołany, jak i tym że wyraziłem zgodę na uczestnictwo w niej. Otóż uważam, że był to właśnie akt przemawiający za tezą, że urząd prezydenta winien być – co mówiłem już wielokrotnie – urzędem ponadpartyjnym i apolitycznym. Ta Rada jest przykładem tego typu działalności. Fakt, że lepiej by było, gdyby powstała trzy lata wcześniej, ale – z drugiej strony – lepiej późno niż wcale.

Uczestnictwo w niej osób o różnych poglądach politycznych daje gwarancję faktycznej wymiany poglądów. Sądzę jednak, że owa Rada winna być zorganizowana nieco inaczej. Wszyscy jej uczestnicy powinni – przynajmniej na kilka dni przed posiedzeniem - otrzymać materiały do dyskusji. Zaś owa dyskusja winna znaleźć podsumowanie w akcie prawnym, projekcie, któremu Prezydent winien, jeżeli się zgadza z jego treścią, nadać formę inicjatywy ustawodawczej. Wówczas z eksperckiego charakteru Rada przekształciłaby się w twórczy.